Op trip naar Braamspunt en de Blanche Marievallen

Vorige week maandag zijn we weer vol goede hoop bezig gegaan met onze schoolopdracht. Ondanks de stakingen zijn we in contact gekomen met een student. Zij wil ons graag helpen! Vorige week zijn we dus erg druk geweest met het aanpassen, inspreken en afronden van onze kennisclips.

Naast het drukke werken, maken wij ook tijd vrij voor trips!
Woensdag avond zijn wij met de boot vertrokken naar Braamspunt. Een plek waar je schildpadden kunt spotten. Allereerst hebben wij genoten van een prachtige zonsondergang, vervolgens hebben we wederom bami/ nasi gegeten. Toen het donker werd begon ons avontuur. Met een rode zaklamp liepen we over het strand van de Atlantische Oceaan. Na enige tijd zagen we de eerste schildpadden aankomen. Met reusachtige poten trokken ze zich op het strand om een goede plek uit te zoeken voor hun eieren. Het was heel bijzonder dat we het hele proces konden meemaken. Een schildpad legt gemiddeld 175 eieren, waarvan er ongeveer 2 uitkomen. Deze uitgekomen schildpadden trekken dan de Atlantische Oceaan in en zijn, door middel van een chip, gespot bij van de grens van Australië. Als een vrouwtjes schildpad 20 jaar of ouder is komt ze terug bij haar geboorteplaats en legt haar eieren. Onderzoekers kunnen ook niet verklaren waarom en hoe ze weer terug komen bij hun geboorteplaats om daar zelf eieren te leggen.

Op donderdag zijn we nog druk bezig geweest voor school. 's Avonds had ik mijn vierde salsa les. Vanaf mei volg ik twee keer per week 1,5 uur salsa les met drie huisgenootjes. Onze salsakunsten kunnen we tijdens het stappen bij Havana uitgebreid showen.

Op vrijdag zijn we vertrokken naar de Blanche Marievallen. Om half 9 werden we met een krakkemikkig busje opgehaald. De eerste twee uur rijden verliepen vlekkeloos. Daarna passeerden wij een onverharde weg, met een lach op de gids zijn mond vertelde hij dat we nog 300 km(!) verder moesten rijden op deze onverharde weg met mega diepe gaten. Momenteel zijn ze bezig met het asfalteren van deze weg, maar dat is een project van 20 jaar. 50 km verder begon de motor van de auto nogal te roken; hij was oververhit. Ondertussen dat wij rustig konden zwemmen in een kreek kon de auto afkoelen, althans dat was de bedoeling.. De buschauffeur kwam er namelijk achter dat de bus zichzelf niet meer kon afkoelen. Zonder bereik, ergens in de middle of nowhere kwamen we gelukkig een auto tegen. De buschauffeur gaf deze man een nummer van de busmaatschappij en de boodschap dat onze bus stuk was en er een nieuwe bus moest komen. 8 uur later kwam deze bus werkelijk om ons op te pikken zodat we verder konden. Ondertussen hebben wij genoten van de bossen en het water.

's Nachts zijn we verder gereden en kwamen we rond 8 uur 's ochtends aan bij de Blanche Marievallen. Ons onderdak bevond zich in een prachtig stuk jungle. Ik lag in mijn hangmat en zag om mij heen alleen maar jungle. De Blanche Marie is ontdekt in 1897 tijdens een expeditie door de voormalige district commissaris van Nickerie. Hij noemde de vallen naar zijn vrouw: Blanke Marie. De waterval is meer dan 120 meter breed en enorm indrukwekkend.

De volgende dag zijn we met onze bus vertrokken naar Apoera. Apoera is het grootste indianendorp van Suriname met maar liefst 1600 inwoners. Aangekomen bij een stam, renden alle vrouwen van het dorp naar hun van de natuur gemaakte huis. Ze pakten tafels en zakken vol met sieraden. In een razend tempo werd alles opgezet en stond er een marktje vol met zelf gemaakte sieraden voor onze neus. De sieraden zijn gemaakt van zaden uit de natuur. We konden het natuurlijk niet weigeren om niets te kopen. Met twee nieuwe armbandjes op zak reden we verder naar onze verblijfplaats. Hier hebben we lekker gezwommen, gebarbecued, Borgoe gedronken (Surinaamse run) en geslapen in een hangmat.

De laatste dag zijn we terug gereden naar de stad. Onderweg is de versnellingsbak van de bus kapot gegaan, maar volgens onze buschauffeur konden we prima rijden. Na 350 km onverharde weg kwamen we gelukkig aan op het asfalt. We waren allen enorm blij om weer enigszins stil te zitten zonder dat je wordt gelanceerd door de enorme gaten. Bij de asfaltweg, in Zanderij, stond bus nummer 3 op ons te wachten, want het was toch niet zo veilig om zonder versnellingsbak terug naar Paramaribo te rijden.

Een trip kan zo goed georganiseerd zijn, maar het blijft elke keer weer één groot avontuur!

Groetjes uit Suriname!